بی خودی حرف زدیم تا بگوییم زبان داریم.

قفس هامان را بی دلیل رنگ زدیم .

ونشستیم لب رود و به اب سنگ زدیم.

                                                  ما به هر دیواری اینه چسباندیم .

                                                       تصور کنیم یکی با ماست.

                                                 ما زمان رادیدیم خسته در ثانیه ها.

                                               اما باز با خود گفتیم شب زیبایی هست.

بی خودی پرسه زدیم صبحمان شب شود.

بی خودی حرص زدیم سهممان کم نشود.

خدا را با خود سر دعوا بردیم.

وقسم ها خوردیم.

                                                 ما به هم بد کردیم ما به هم بد گفتیم.

                                                بی خودی داد زدیم تا بگوییم توانا هستیم.

                                                  بی خودی پرسیدیم حال هم دیگر.

                                                      را که بگوییم بامحبت هستیم.

وتصور کردیم که شهامت داریم.

ما حقیقت ها را زیر پا له کردیم.

وچغدر حظ بردیم که دورنگی کردیم.

                                                              روز هر حادثه ای

                                                            حرصی از پول زدیم.

                               از شما میپرسم ما که را گول زدیم؟       

                                                                                                     ( دکتر شریعتی)